سیاست های آمایش جمعیت

توزیع مکانی جمعیت رابطه مستقیمی با شرایط مطلوب جغرافیایی و سطح توسعه دارد. چگونگی توزیع جمعیت در کشور از اساسی ترین عواملی است که سیاست گذاران برای کنترل جمعیت و جهت داده به جابجایی های جمعیتی به آن توجه دارند. این موضوع با توجه به تغییرات اجتماعی سریع در کشورهای در حال توسعه از اهمیت بیشتری برخوردار است. مقاله حاضر برآن است تا براساس یک الگوی نظری، با محور قراردادن برنامه های اول تا پنجم توسعه/ف سیاست های بازتوزیع جمعیت در دوره بعد از انقلاب را بطور اجمالی مورد مطالعه قرار دهد. در برنامه های توسعه،ممانعت از مهاجرت روستا به شهر محور سیاست های آمایش جمعیت بوده است. آمار سرشماری های کشور نشان می دهد که بعد از انقلاب، به تدریج نسبت جمعیت روستایی سیر نزولی پیدا کرده است. سیاستهای که در جهت توسعه روستایی و یا پیشگیری از مهاجرت به شهر در برنامه ریزی و اجرای برنامه ها یک رویکرد ترکیبی اتخاذ کرد. هر نوع اقدام مقطعی و تصمیمات موردی در عمل موفقیت چندانی در پی نداشته و بی اعتمادی مردم را در پی خواهد داشت. همچنین عملکرد دولتها نشان می دهد که تهیه وتصویب آیین نامه ها و دستورالعمل ها برای اجرای برنامه های توسعه به موقع وکامل تهیه نمی شود. این تاخیر به همراه ناهماهنگی بین نهادی و فقدان منابع کافی از جمله مهمرتین موانع اجرای برنامه های آمایش جمعیت در کشور است.